«Ο,τι γράφεις να το ρίξεις στο... ποτάμι της λογοτεχνίας»
«...Πρέπει, άλλωστε, να 'χεις την ταπεινότητα ό,τι γράφεις να το ρίξεις στο μικρό ή μεγάλο ποτάμι της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Κι αν σμίξουν τα νερά τα δικά σου με τα νερά εκείνων που άδικα πηγαίνουν προς τον ποταμό, να καταπιείς τούτο το ποτήρι», έγραφε ο Γιώργος Σαραντάρης στον φίλο του Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη.
«...Πρέπει, άλλωστε, να 'χεις την ταπεινότητα ό,τι γράφεις να το ρίξεις στο μικρό ή μεγάλο ποτάμι της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Κι αν σμίξουν τα νερά τα δικά σου με τα νερά εκείνων που άδικα πηγαίνουν προς τον ποταμό, να καταπιείς τούτο το ποτήρι», έγραφε ο Γιώργος Σαραντάρης στον φίλο του Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη. Ο ίδιος πέθανε νέος, στα 34, το 1941, πριν ολοκληρώσει την πνευματική του κατάθεση. Ωστόσο, πρόλαβε κι άφησε ένα σημαντικό έργο, με τη λάμψη ενός καινούργιου πνευματικού ύφους.
Τη ζωή του, από την Κωνσταντινούπολη όπου γεννήθηκε το 1907, την περιπέτεια της οικογένειάς του στην Ιταλία και την επάνοδο στην Ελλάδα παρακολουθεί ο δημοσιογράφος Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος, στο βιβλίο του «Γιώργος Σαραντάρης. Ο άνθρωπος, ο ποιητής, ο διανοούμενος», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Εκπληξη».
Παράλληλα, εξετάζει το έργο και τις σκέψεις του ποιητή ως διανοούμενου. Ο συγγραφέας του βιβλίου αξιοποίησε πηγές και αρχεία, σε Ελλάδα και Ιταλία, και συζήτησε με ανθρώπους που γνώρισαν τον δημιουργό των ποιητικών συλλογών «Αγάπες του χρόνου», «Τα ουράνια», «Αστέρια» και «Στους φίλους μιας άλλης χαράς». Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι επιστολές που παρατίθενται από την αλληλογραφία με τη μητέρα του, τους ποιητές Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη και Ζωή Καρέλλη κ.ά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου