ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΚΛΟΥ ΛΕΒΕΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ

ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩN

ΑΝΕΠΙΔΟΤΟ ΓΡΑΜΜΑ 

ΣΤΟΝ ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΛΑΝ ΠΟΕ 

Η ΠΟΙΗΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΧΡΥΣΕΛΕΦΑΝΤΙΝΟ ΠΥΡΓΟ ΤΗΣ ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΕΦΙΑΛΤΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΑ ΑΠΟΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ, ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ. ΑΠΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΕΝΟΙ ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΕΠΑΙΤΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ . Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΛΓΗΤΗΣ ΙΔΙΩΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΕΝ ΜΕΣΩ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΓΓΑΛΙΑΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΑΦΑΣΙΑΣ. Ο ΦΟΒΟΣ ΦΥΛΑΕΙ ΚΑΙ ΡΥΘΜΙΖΕΙ ΤΑ ΕΓΚΡΙΤΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΗΜΕΝΑ ΗΘΗ ΜΕ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ.Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΑΛΛΑ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ 

ΕΧΕΙ ΤΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΦΟΡΤΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΒΑΡΒΙΤΟΥΡΙΚΩΝ ΧΥΔΑΙΑΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΛΟΓΗ ΑΓΩΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ.

ΜHΝYΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Κ. ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΛΑΝ ΠΟΕ ΑΠΟ ΕΝΑ ΗΜΙΠΑΡΑΦΡΟΝΑ ΠΟΛΙΤΗ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΑΠΟΝΕΝΟΗΜΕΝΟ ΔΙΑΒΗΜΑ.

 Is it all we see or seem but a dream within a dream ? 

Κοινοποίηση αξιότιμους κυρίους Gerard de Nerval, Aloisius Bertrand, Sheridan Le Fanu, Bram Stoker, Ιερώνυμον Bosch, Fransisco Goya, Salvator Dali

                   Αγαπητέ κύριε Πόε 

Σας στέλνω αυτό το μήνυμα με την ελπίδα ότι η ευαίσθητη ψυχή σας μπορεί έστω και ενστικτωδώς να κατανοήσει τον φοβερό ευνουχισμό που έχει επιφυλάξει η άνοια της αλαζονικής αναλγησίας των ανθρώπων στην ανθρώπινη κοινωνία μας ενάμιση αιώνα μετά από την βεβιασμένη σας αποδημία από την ζωή αυτή. Ο 21ος αιώνας είναι η νέα εποχή που εμείς σήμερα ζούμε διατελώντας υποτελείς στα δεσμά μιας τεχνολογημένης εξουσίας που σταδιακά και μεθοδευμένα μας προσδένει στο άρμα της και επιβάλλει μια άνευ όρων συναίνεση στα θέσφατά της, στο όνομα πάντα μιας αμείλικτης εκσυγχρονιστικής αντίληψης που διαχειρίζεται αυθαίρετα το παρόν και το μέλλον της επιβίωσης του ανθρώπινου γένους. Εκείνο όμως που χαρακτηρίζει την εποχή μας στην μεταβατική της καμπή είναι η απαξίωση κάθε συναισθήματος που κάθε παλαιότερη ανθρωπιστική προσέγγιση απλώς ανεχόταν ή και υποδαύλιζε αποσκοπώντας ενδεχομένως στην εκμετάλλευσή του, αλλά οπωσδήποτε λαμβάνοντας υπ όψιν το δημόσιο αίσθημα ή μια αυτονόητη έννοια δικαίου κατά τα ειωθότα της λαϊκής αντίληψης. 

Ο τρόμος της μεταφυσικής τραγωδίας του ανθρώπου, το ειδυλλιακά μεταφυσικό ρίγος του ανθρώπινου δέους μπροστά στο άγνωστο και τον θάνατο, έδωσε την θέση του στον αβάσταχτο τρόμο και την φοβία της καθημερινότητας. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι έχουν αποδεκατίσει τον κόσμο μας και όμως από τα ερείπια μεγάλωσαν άνθρωποι που αδιαφορούν η επιβουλεύονται τις κατακτήσεις του ανθρωπιστικού ιδεώδους έχοντας αναγορεύσει την τεχνολογική εξέλιξη σε αυτόνομη υπέρτατη αξία της ανθρώπινης κοινωνίας που είναι υποχρεωμένη να κάνει τις επιλογές της καταπιέζοντας και περιορίζοντας την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων αλλά και προκαλώντας όλο και σοβαρότερες παράπλευρες ανθρώπινες απώλειες. Τώρα θα αναρωτηθείτε γιατί σας τα λέω όλα αυτά ; Οφείλω να παραδεχθώ ότι για πολλά χρόνια αδιαφορώντας για τα εγκόσμια έμεινα στην δίνη της γοητευτικής όσο και τρομακτικής δίνης του ποιητικού ονείρου που τόσο αριστοτεχνικά υποβάλλατε στον αναγνώστη και με τον δαυλό της φαντασίας φωτίσατε σκοτεινές κι ακατανόμαστες γωνιές της ανθρώπινης ψυχής. 

Οι εφιάλτες που δημιουργήσατε με συντάραξαν αλλά και διεύρυναν την γνωστική μου αντίληψη και φαντασίωση αλλά εμπλούτιζαν ευεργετικά το συναίσθημα αφού τα ρίγη του φόβου ξεπλένονταν στα δάκρυα μιας καθαρτικής συγκίνησης που η σημερινή εκχυδαϊσμένη ομογενοποίηση θεωρεί πλέον σαν μια περιττή πολυτέλεια. Με τι έκσταση και καταπιεσμένο φόβο τότε με πανδαισία ψυχής απήλαυσα το καθαρτικό έργο της φωτιάς να αποτεφρώνει το σπίτι των Άσερ και σαν πανικόβλητος αλλά απολιθωμένος ηδονοβλεψίας κρύφτηκα κάτω από το έπιπλο που δέσποζε η μορφή της Παλλάδος Αθηνάς όταν το κοράκι κούρνιασε για πάντα εκεί όπως και φώλιασε για πάντα μέσα στην καρδιά μου. Σήμερα τα μάτια των ανθρώπων δεν κοιτούν κατάματα τα μάτια των συνανθρώπων τους. Τα χαμόγελα έχουν σβηστεί από τα χείλη τους. Άνθρωποι πηδούν από μπαλκόνια στην άσφαλτο, εξουδετερώνουν ο ένας τον άλλο και αλληλοϋπονομεύονται ως την τελική εξόντωση. Τα στοιχειωμένα αρχοντικά και τα παλάτια ξεπουλήθηκαν σε τιμή ευκαιρίας κι ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο για ανόητους νεανίες έχει κτισθεί στην θέση τους. Οι παλιές δεισιδαιμονίες έχουν αντικατασταθεί από μια ανήλεη μεροληπτική παραπληροφόρηση και αόρατες κάμερες ακολουθούν παντού τα βήματά σου. Τα σύγχρονα τέρατα στραγγίζουν το αίμα σου αφού έχουν πρώτα αφαιμάξει τον λογαριασμό σου και χωρίς την μαγνητική ευγένεια ενός κόμητα Βλαντ Τέπες σε εκβιάζουν ανελέητα ενώ ο ψηφιακός ζόφος καλά κρατεί και βασιλεύει παντού. Η πανσέληνος δεν σεληνιάζει πλέον λυκάνθρωπους αλλά διευθύνοντες συμβούλους ενώ κεραυνοί βροντούν και αυλακώνουν τα χρηματιστηριακά τεμένη και ο Nasdag υστερικά ουρλιάζει καθώς χάνει το είδωλό του μέσα στον καθρέφτη και ως δια μαγείας οι αξίες πέφτουνε και τίποτα άλλο ίσως πια δεν μένει από το απονενοημένο εγχείρημα. 

Δεν υπάρχει καμιά Θούλη, κανένα κοιμητήριο, καμιά γη του Weir στο χάρτη, κανείς δεν θρηνεί για την πολυαγαπημένη, αχ η Λενόρ λόγω περικοπών δαπανών από την μνήμη δια βίας είναι πρόωρα σβησμένη. Κανείς δεν ονειρεύεται τίποτα εξόν το ξεροκόμματο,από την θεσούλα του που ροκανίζει η τεχνολογούσα αδηφάγα ειμαρμένη. Τα σαρκοφάγα τέρατα της οικονομολαγνείας κατασπάραξαν τα όνειρά μας, χωρίς να μας ρωτήσουν, κύριε Πόε χωρίς καν την άδειά σας, τώρα που οι άνθρωποι δεν διαβάζουν ποιήματα πια, τελικά που τελειώνει η πραγματικότητα και που αρχίζει η φαντασία, μήπως συμβαίνει το αντίστροφο, και όλα σήμερα είναι ένα κακό όνειρο, μια παραίσθηση ανίατης συναινετικής τρομολαγνείας ή μια παρενέργεια ομαδικής ψυχοθεραπείας ; Τώρα που ήρθε η σειρά της πραγματικότητας να μας εκδικηθεί, is it αll we see or seem- but a dream within a dream?